Welkom

Hai, mijn naam is Cecile en ik ben vijftig jaar. Een halve eeuw aan levenservaring — vol hoogte- en dieptepunten, lief en leed, vallen en opstaan. Mijn zoektocht naar geluk heeft me gebracht waar ik nu ben: een vrouw van middelbare leeftijd die niet meer jong is, maar zich ook nog lang niet oud voelt.

In 1975 ben ik geboren, in een tijd zonder beeldschermen. We schreven brieven, wachtten op antwoord en sliepen soms op straat om concertkaartjes te bemachtigen. Miste je een tv-programma? Dan schreef je de omroep met het verzoek het nog eens uit te zenden. Het leven ging langzamer toen. Je kon nog verdwijnen, gewoon even níet bereikbaar zijn.

Dankbaar ben ik voor de vrienden die al veertig jaar met me meegaan, die mijn ouders nog kenden en herinneringen delen uit de tijd dat we nog thuis woonden. Ik ben ook dankbaar voor de nieuwe mensen die ik ontmoet: ouders van vrienden van de kinderen, collega’s, buren. Vriendschap vraagt tijd en aandacht. Echte verbinding begint bij weten waar jij zelf over gaat. Weet jij dat van jezelf?

Ik: …. Ik houd van pioenrozen en pure chocola, van muziek uit de eighties, van het geluid van een vallende druppel of een vogel bij het ontwaken. Van de geur van vers brood, het zout van opdrogend zeewater op mijn huid, blote voeten in het zand. Van mensen die iets creëren en van het licht dat dan in hun ogen verschijnt. Van zachte materialen, de wind door mijn haar. Ik houd van taal, en het begrijpen van wat er in mijn hoofd gebeurt. Weten wat een mening is en wat een feit, dat geeft me rust — en t helpt me bepalen waar ik me wel of niet druk over maak.

Als ik één ding heb geleerd in die vijftig jaar, is het dit: we maken het onszelf soms onnodig ingewikkeld. Stel je eens voor dat je toen, in die ene situatie, een optie meer had gezien. Een optie die beter was voor jou. Had je die dan gekozen? Zeker weten, want je brein wil immers altijd wat goed is voor jou.

Be kind to your mind!

En vertrouw erop dat jouw onbewuste brein de antwoorden op al je vragen al lang weet.